من خواب دیده­ام که کسی از بهشت تو

یک شب برای من گل ریحان می­آورد

انگار یوسفی­ست که در مصر عاشقی

رونق به شهر خامش کنعان می­آورد

چیزی غریب نیست که آهو به اذن او

رو به کویر خشک بیابان می­آورد

خورشید بی­غروب خراسان بی­گمان

بر هر غریب گمشده سامان می­آورد

مشهد  به یمن شما شد مشهدالرضا

نامی که معجزات فراوان می­آورد...

"آزاده رستمی"

قطره­ای از دریای معرفت امام مهربانی­ها:

1. ادب هم نشینی با دیگران:

       با دوست و دشمن حالت تبسم سخن می­گفت.

       کلام کسی را قبل از پایانش قطع نمی­کرد.

       هیچ نیازمندی را بی­پاسخ نمی­گذاشت.

1. تواضع و فروتنی  :

امام اصل کرامت انسان ها را همیشه پاس می­داشت و دلیل تواضع خویش را در برابر طبقات مختلف مردم و توده ی آن ها را تساوی همه انسان­ها در برابر خداوند و برتری بعضی بر بعضی دیگر به تقوای الهی می­دانست.

1. سخاوت  :

امام در هنگام بخشش طوری برخورد می­کردند که افراد ذره­ای احساس شرمندگی و حقارت نکنند.

1. زهد و ساده­زیستی:

انسان مؤمن در عین ساده­زیستی و بی­رغبتی به دنیا و دوری از تجملات طوری در جامعه ظاهر شود که مردم با دیدن او درس نظم و پاکیزگی گرفته و از دیدن او لذت ببرند.

1. عفو و گذشت:

این بزرگوار درباره «حق الله» و «حق النّاس» را هیچ­گونه گذشت و اغماضی را صحیح نمی­دانستند، ولی دربار? حقوق شخصی خویش بارها از افرادی که به آن بزرگواران ظلم و ستم کرده بودند،عفو و گذشت را سرلوحه خویش قرار می­دادند.

1. مهمان­داری:

در سیره اخلاقی امام تکریم مهمان و احترام به او،در بالاترین صورت آن انجام می­گرفت.

1. ارزش دادن به اهل تقوا:

امام رضا (علیه السلام) فرمودند:

«مبادا عمل صالح و کوشش در عبادت را به اتکای دوستی آل محمد(ص) رها کنید،

و مبادا دوستی آل محمد(ص) و تسلیم در برابر امر آنان را به اتکای انجام عبادت رها سازید؛

زیرا هیچکدام از این دو،به تنهایی پذیرفته نمی­شوند.»